Ogólne informacje o szynszylach
Szynszyle w stanie dzikim zamieszkują suche okolice Ameryki Południowej oraz Andy na wysokości od trzech tysięcy do pięciu tysięcy metrów nad poziomem morza. Stada szynszyli składają się z około stu sztuk. Najczęściej mieszkają w szczelinach skalnych, grotach i usypiskach z kamieni. Szynszyle są doskonale przygotowane do życia w trudnych warunkach atmosferycznych. Przed zimnem zabezpiecza je bardzo gęste futerko, które nie tylko grzeje ale również w miarę potrzeby chłodzi jak również zabezpiecza zwierzę przed atakiem pasożytów oraz pcheł. Futerko szynszyla jest jasne, dzięki czemu zwierzę może się schować przed napastnikiem przez to że zlewa się z tłem i go nie widać. Szynszyle dziko żyjące odżywiają się głównie różnymi odmianami traw, liśćmi, korą drzew, bulwami i korzeniami różnych roślin jak również ich owocami. Szynszyle to gryzonie, które są dzięki silnym tylnym nogom bardzo zwinne i skoczne dzięki czemu stosunkowo łatwo mogą uciec przed drapieżnikami takimi jak na przykład lisy, węże oraz ptaki. Niestety w naturalnym środowisku szynszyli ich głównymi wrogami są nie zwierzęta ale ludzie. Do roku tysiąc dziewięćset osiemnastego zwierzęta te były masowo zabijane dla ich przepięknego futerka z którego szyto wierzchnie okrycia. Zostały one prawie całkowicie wytrzebione. Dopiero ustawa z roku tysiąc dziewięćset osiemnastego zabroniła zabijania szynszyli w ich naturalnym środowisku. Od tego momentu szynszyle zaczęto hodować na fermach w Stanach Zjednoczonych. Ponieważ są to bardzo sympatyczne zwierzęta z czasem trafiły one do domów i należą do jednych z najbardziej lubianych zwierząt domowych. Żyją one dość długo bo najstarsze osobniki dożyły dwudziestu lat. Pierwsza para szynszyli trafiła do Polski w roku tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym szóstym z Kanady. Ponieważ szynszyle należą do zwierząt stadnych muszą mieszkać z innymi szynszylami gdyż same będą się bardzo źle czuły. W stadzie powinien być jeden samiec gdyż one się nie tolerują i rywalizują ze sobą natomiast samice mogą mieszkać razem w kilka sztuk.
wtorek, 12 stycznia 2010
Zabiegi pielęgnacyjne
Kilka słów o pielęgnacji szynszyli
Szynszyle należą do zwierząt które same dbają o swoje futerko i w zasadzie nie wymagają zbyt wielu zabiegów pielęgnacyjnych przeprowadzanych przez właściciela. Nie wymagają czesania ani mycia wodą. Te zabiegi zastępuje im kąpiel pyłowa w piasku. Kąpiel ta jest niezbędna do tego aby stan włosów i skóry był prawidłowy. Futerko będzie gęste, czyste i zdrowe gdyż podczas takiej kąpieli usuwane są wszelkie zanieczyszczenia i tłuszcze. Piasek do kąpieli pyłowych należy kupować w sklepach zoologicznych gdyż tylko taki jest pozbawiony wszelkich zanieczyszczeń i jaj pasożytów. Piasek najlepiej wsypać do wysokiego pojemnika który powinien być na tyle szeroki aby szynszyla mogła swobodnie się nim przewracać i kąpać. Najlepiej żeby taki pojemnik stał stale w klatce gdyż wtedy nasz pupil może się myć kiedy chce. Jeśli pojemnik nie zmieści się w klatce gdyż na przykład nie przechodzi przez otwór wejściowy to należy umożliwić kąpiel co najmniej trzy razy w tygodniu poza klatką. Tylko dzięki systematycznym kąpielom i odpowiedniemu piaskowui futro szynszyli będzie gładkie i jedwabiste. Oprócz odpowiedniej higieny bardzo ważna jest dieta odpowiednio skomponowana. Bardzo ważna jest czystość w klatce czyli systematyczne zmienianie podściółki, wymiana wody i podawanie świeżego jedzenia. Bardzo ważne jest podawanie świeżego granulatu i siana oraz świeżej wody gdyż w przypadku zaniedbań możemy narazić nasze zwierzę na poważne kłopoty zdrowotne a niekiedy nawet zgon. Pojemniki na karmę i wodę powinny być myte przynajmniej jeden raz w tygodniu pod bieżącą, gorącą wodą. Podłoże w klatce musi być suche i czyste.
Szynszyle należą do zwierząt które same dbają o swoje futerko i w zasadzie nie wymagają zbyt wielu zabiegów pielęgnacyjnych przeprowadzanych przez właściciela. Nie wymagają czesania ani mycia wodą. Te zabiegi zastępuje im kąpiel pyłowa w piasku. Kąpiel ta jest niezbędna do tego aby stan włosów i skóry był prawidłowy. Futerko będzie gęste, czyste i zdrowe gdyż podczas takiej kąpieli usuwane są wszelkie zanieczyszczenia i tłuszcze. Piasek do kąpieli pyłowych należy kupować w sklepach zoologicznych gdyż tylko taki jest pozbawiony wszelkich zanieczyszczeń i jaj pasożytów. Piasek najlepiej wsypać do wysokiego pojemnika który powinien być na tyle szeroki aby szynszyla mogła swobodnie się nim przewracać i kąpać. Najlepiej żeby taki pojemnik stał stale w klatce gdyż wtedy nasz pupil może się myć kiedy chce. Jeśli pojemnik nie zmieści się w klatce gdyż na przykład nie przechodzi przez otwór wejściowy to należy umożliwić kąpiel co najmniej trzy razy w tygodniu poza klatką. Tylko dzięki systematycznym kąpielom i odpowiedniemu piaskowui futro szynszyli będzie gładkie i jedwabiste. Oprócz odpowiedniej higieny bardzo ważna jest dieta odpowiednio skomponowana. Bardzo ważna jest czystość w klatce czyli systematyczne zmienianie podściółki, wymiana wody i podawanie świeżego jedzenia. Bardzo ważne jest podawanie świeżego granulatu i siana oraz świeżej wody gdyż w przypadku zaniedbań możemy narazić nasze zwierzę na poważne kłopoty zdrowotne a niekiedy nawet zgon. Pojemniki na karmę i wodę powinny być myte przynajmniej jeden raz w tygodniu pod bieżącą, gorącą wodą. Podłoże w klatce musi być suche i czyste.
Choroby szynszyli
Ogólne informacje na temat chorób szynszyli
Ponieważ szynszyle należą do zwierząt które rzadko chorują najczęstszą przyczyną ich problemów zdrowotnych są błędy popełniane w żywieniu i opiece nad nimi. Najczęstszymi chorobami są choroby przewodu pokarmowego które charakteryzują się takimi objawami jak biegunka, wzdęcia i zaparcia. Jeśli zwierzę narażone jest na wahania temperatury i przegrzanie może zachorować na nieżytowe zapalenie nosa. Szynszyle mogą również ulec wszelkim obrażeniom spowodowanym brakiem nadzoru w momencie gdy są wypuszczane z klatki, zwierzęta mogą walczyć ze sobą i przez to ulec urazom mechanicznym. Najczęściej szynszyle chorują na cukrzycę. Szynszyle należą do zwierząt bardzo ruchliwych i dlatego jeśli tylko zauważymy że stały się ospałe, przestały biegać po klatce należy natychmiast reagować gdyż może to być objaw jakieś choroby. Również brak zainteresowania świeżym pokarmem powinien nas zmobilizować do obserwacji gdyż najprawdopodobniej następnym objawem będzie zaparcie lub biegunka albo takie objawy jak łzawienie oczu, ślinienie, kichanie, duszność, katar, brak koordynacji ruchu, ubytki sierści, drgawki. W przypadku takich objawów należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem weterynarii. Gdy zamiast jednolitych bobków występuje luźny stolec mamy do czynienia z biegunkom. Może ona się pojawić w przypadku gdy szynszyla zje nieświeże jedzenie lub wypije nieświeżą wodę. Szkodzą jej również nadmiar smakołyków, świeżych owoców oraz warzyw. Leczenie polega na wyeliminowaniu szkodliwych czynników a w razie przedłużającej się biegunki będzie potrzebna wizyta u weterynarza. W przypadku bardzo twardych i suchych stolców mamy do czynienia z zaparciem które może powstać w wyniku źle dobranej diety, przekarmieniu lub zbyt małej ilości ruchu. Leczyć można tą przypadłość przez podanie rodzynek i świeżej wody. W przypadku przegrzania zwierzę ciężko oddycha i leży bez ruchu na jednym boku. Dzieje się tak gdy klatka stoi zbyt blisko źródła ciepła a całe pomieszczenie jest nie wietrzone. Najważniejsze w takim przypadku jest obniżenie temperatury otoczenia poprzez jego wywietrzenie zapewnienie świeżej chłodnej wody.
Ponieważ szynszyle należą do zwierząt które rzadko chorują najczęstszą przyczyną ich problemów zdrowotnych są błędy popełniane w żywieniu i opiece nad nimi. Najczęstszymi chorobami są choroby przewodu pokarmowego które charakteryzują się takimi objawami jak biegunka, wzdęcia i zaparcia. Jeśli zwierzę narażone jest na wahania temperatury i przegrzanie może zachorować na nieżytowe zapalenie nosa. Szynszyle mogą również ulec wszelkim obrażeniom spowodowanym brakiem nadzoru w momencie gdy są wypuszczane z klatki, zwierzęta mogą walczyć ze sobą i przez to ulec urazom mechanicznym. Najczęściej szynszyle chorują na cukrzycę. Szynszyle należą do zwierząt bardzo ruchliwych i dlatego jeśli tylko zauważymy że stały się ospałe, przestały biegać po klatce należy natychmiast reagować gdyż może to być objaw jakieś choroby. Również brak zainteresowania świeżym pokarmem powinien nas zmobilizować do obserwacji gdyż najprawdopodobniej następnym objawem będzie zaparcie lub biegunka albo takie objawy jak łzawienie oczu, ślinienie, kichanie, duszność, katar, brak koordynacji ruchu, ubytki sierści, drgawki. W przypadku takich objawów należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem weterynarii. Gdy zamiast jednolitych bobków występuje luźny stolec mamy do czynienia z biegunkom. Może ona się pojawić w przypadku gdy szynszyla zje nieświeże jedzenie lub wypije nieświeżą wodę. Szkodzą jej również nadmiar smakołyków, świeżych owoców oraz warzyw. Leczenie polega na wyeliminowaniu szkodliwych czynników a w razie przedłużającej się biegunki będzie potrzebna wizyta u weterynarza. W przypadku bardzo twardych i suchych stolców mamy do czynienia z zaparciem które może powstać w wyniku źle dobranej diety, przekarmieniu lub zbyt małej ilości ruchu. Leczyć można tą przypadłość przez podanie rodzynek i świeżej wody. W przypadku przegrzania zwierzę ciężko oddycha i leży bez ruchu na jednym boku. Dzieje się tak gdy klatka stoi zbyt blisko źródła ciepła a całe pomieszczenie jest nie wietrzone. Najważniejsze w takim przypadku jest obniżenie temperatury otoczenia poprzez jego wywietrzenie zapewnienie świeżej chłodnej wody.
Rodzina szynszyli
Różne informacje na temat rozmnażania się szynszyli
Aby szynszyle dobrze się czuły powinny mieszkać w gromadzie gdyż są zwierzętami stadnymi i źle się czują samotne. W gromadzie może mieszkać kilka samic ale tylko jeden samiec gdyż nie toleruje on innych samców. Jeśli w gromadzie jest samiec to musimy się liczyć z tym że po pewnym czasie powiększy się nasza hodowla w sposób naturalny i pojawia się młode szynszylki. Zanim zdecydujemy się na parę należy dokładnie zastanowić się czy możemy zapewnić opiekę młodym, czy będziemy mieli komu podarować zwierzątka. Jeśli zdecydujemy się na powiększenie szynszylej rodziny to musimy się liczyć ze wzrostem kosztów pożywienia, koniecznością zakupu większej klatki a także tym że opieka nad taką większą gromadką zabiera więcej czasu. Najlepiej kupić dwie samiczki które będą się dobrze czuły we własnym towarzystwie. W przypadku gdy chcemy aby się nam rozmnożyły szynszyle najlepiej kupić parę która się już zna gdyż dość trudno przebiega adaptacja zwierząt które są dla siebie całkiem obce. Na pewno upłynie trochę czasu zanim się zaprzyjaźnią i będą chciały stworzyć rodzinę. Od początku należy je obserwować i reagować w przypadku jakiejkolwiek agresji. W momencie gdy się zaczną razem bawić, podgryzać i szczypać po pyszczkach możemy być pewni że wszystko w porządku i po stu jedenastu dniach możemy spodziewać się młodych. Samica jest w pełni dojrzała do rozrodu po sześciu miesiącach od narodzin ale samca do niej najlepiej dopuszczać po dziewięciu miesiącach. W okresie ciąży należy ze szczególną ostrożnością obchodzić się z samicą i zapewnić jej maksymalny spokój. W jednym miocie rodzi się zazwyczaj dwie szynszyle. Młode rodzą się całkowicie rozwinięte, mają futerko i ząbki oraz rodzą się z otwartymi oczami. Po porodzie samica zajmuje się małymi bardzo troskliwie, myje je, karmi i ogrzewa. Małe szynszyle zaczynają się pożywiać pokarmem stałym po około sześciu ośmiu tygodniach od narodzin. Małe mogą być oddzielone od matki najwcześniej po dwunastu tygodniach ale najlepiej jest jeśli są z nią jak najdłużej gdyż samica cały czas dokarmia młode mlekiem pomimo że spożywają już pokarmy stałe.
Aby szynszyle dobrze się czuły powinny mieszkać w gromadzie gdyż są zwierzętami stadnymi i źle się czują samotne. W gromadzie może mieszkać kilka samic ale tylko jeden samiec gdyż nie toleruje on innych samców. Jeśli w gromadzie jest samiec to musimy się liczyć z tym że po pewnym czasie powiększy się nasza hodowla w sposób naturalny i pojawia się młode szynszylki. Zanim zdecydujemy się na parę należy dokładnie zastanowić się czy możemy zapewnić opiekę młodym, czy będziemy mieli komu podarować zwierzątka. Jeśli zdecydujemy się na powiększenie szynszylej rodziny to musimy się liczyć ze wzrostem kosztów pożywienia, koniecznością zakupu większej klatki a także tym że opieka nad taką większą gromadką zabiera więcej czasu. Najlepiej kupić dwie samiczki które będą się dobrze czuły we własnym towarzystwie. W przypadku gdy chcemy aby się nam rozmnożyły szynszyle najlepiej kupić parę która się już zna gdyż dość trudno przebiega adaptacja zwierząt które są dla siebie całkiem obce. Na pewno upłynie trochę czasu zanim się zaprzyjaźnią i będą chciały stworzyć rodzinę. Od początku należy je obserwować i reagować w przypadku jakiejkolwiek agresji. W momencie gdy się zaczną razem bawić, podgryzać i szczypać po pyszczkach możemy być pewni że wszystko w porządku i po stu jedenastu dniach możemy spodziewać się młodych. Samica jest w pełni dojrzała do rozrodu po sześciu miesiącach od narodzin ale samca do niej najlepiej dopuszczać po dziewięciu miesiącach. W okresie ciąży należy ze szczególną ostrożnością obchodzić się z samicą i zapewnić jej maksymalny spokój. W jednym miocie rodzi się zazwyczaj dwie szynszyle. Młode rodzą się całkowicie rozwinięte, mają futerko i ząbki oraz rodzą się z otwartymi oczami. Po porodzie samica zajmuje się małymi bardzo troskliwie, myje je, karmi i ogrzewa. Małe szynszyle zaczynają się pożywiać pokarmem stałym po około sześciu ośmiu tygodniach od narodzin. Małe mogą być oddzielone od matki najwcześniej po dwunastu tygodniach ale najlepiej jest jeśli są z nią jak najdłużej gdyż samica cały czas dokarmia młode mlekiem pomimo że spożywają już pokarmy stałe.
Dieta szynszyli
Zasady kompozycji diety szynszyli
W zależności od tego jak będziemy żywić nasze zwierzęta będzie zależało ich zdrowie, samopoczucie, wigor i długość życia. Aby szynszyle żyły długo i były wesołe muszą mieć dietę tak dobraną żeby w niej były wszystkie składniki potrzebne do życia. W naturalnym środowisku szynszyle żywią się trawami, bulwami różnych roślin, liśćmi, korą i konarami drzew, nasionami roślin. Prawidłowa dieta szynszyli powinna być zbliżona do tej naturalnej. Podstawą żywienia szynszyli jest granulat, siano, suszone owoce. Nie wolno zapomnieć o wodzie która powinna być dostępna bez przerwy. Pożywienie najlepiej kupować w sklepie zoologicznym gdyż tylko tam jesteśmy pewni że jest ono zdrowe i wolne od wszelkich zanieczyszczeń. Granulat który jest przeznaczony dla szynszyli składa się z nasion zbóż, siana, witamin i powinien być podstawą żywienia. Można również dawać do klatki specjalne kostki wapienne przeznaczone dla szynszyli. Ponieważ szynszyle należą do zwierząt nocnych najlepiej pokarm podawać im wieczorem kiedy to zwierzę zaczyna swe harce. Ponieważ szynszyle mają bardzo czuły układ trawienny wszelkie nowinki pokarmowe należy wprowadzać stopniowo i obserwować jak reaguje na niego ich organizm. Najlepiej stopniowo do pokarmu który jest stale podawany dosypywać tego nowego w coraz większych dawkach. Szynszyle nie mogą się obejść bez siana które jest głównym źródłem błonnika. Siana nie należy ograniczać i w zasadzie może się znajdować bez przerwy w paśniku. Przy zakupie siana należy zwrócić uwagę na to czy czasem nie jest spleśniałe, zawilgocone, czy ładnie i świeżo pachnie. Jeśli mamy możliwość samemu przygotować siano to należy zbierać trawę z miejsc z dala od dróg i tylko taką która na pewno nie miała kontaktu z żadnymi środkami chemicznymi. Przysmakiem dla szynszyli są wszelkie suszone owoce, rodzynki, surowe owoce, warzywa, orzeszki oraz nasiona słonecznika. Rodzynki zapobiegają zawarciom a pestki słonecznika powodują że futerko jest błyszczące i jedwabiste. Owoce i warzywa przed podaniem ich naszym pupilkom powinny być dokładnie umyte najlepiej w gorącej wodzie.
W zależności od tego jak będziemy żywić nasze zwierzęta będzie zależało ich zdrowie, samopoczucie, wigor i długość życia. Aby szynszyle żyły długo i były wesołe muszą mieć dietę tak dobraną żeby w niej były wszystkie składniki potrzebne do życia. W naturalnym środowisku szynszyle żywią się trawami, bulwami różnych roślin, liśćmi, korą i konarami drzew, nasionami roślin. Prawidłowa dieta szynszyli powinna być zbliżona do tej naturalnej. Podstawą żywienia szynszyli jest granulat, siano, suszone owoce. Nie wolno zapomnieć o wodzie która powinna być dostępna bez przerwy. Pożywienie najlepiej kupować w sklepie zoologicznym gdyż tylko tam jesteśmy pewni że jest ono zdrowe i wolne od wszelkich zanieczyszczeń. Granulat który jest przeznaczony dla szynszyli składa się z nasion zbóż, siana, witamin i powinien być podstawą żywienia. Można również dawać do klatki specjalne kostki wapienne przeznaczone dla szynszyli. Ponieważ szynszyle należą do zwierząt nocnych najlepiej pokarm podawać im wieczorem kiedy to zwierzę zaczyna swe harce. Ponieważ szynszyle mają bardzo czuły układ trawienny wszelkie nowinki pokarmowe należy wprowadzać stopniowo i obserwować jak reaguje na niego ich organizm. Najlepiej stopniowo do pokarmu który jest stale podawany dosypywać tego nowego w coraz większych dawkach. Szynszyle nie mogą się obejść bez siana które jest głównym źródłem błonnika. Siana nie należy ograniczać i w zasadzie może się znajdować bez przerwy w paśniku. Przy zakupie siana należy zwrócić uwagę na to czy czasem nie jest spleśniałe, zawilgocone, czy ładnie i świeżo pachnie. Jeśli mamy możliwość samemu przygotować siano to należy zbierać trawę z miejsc z dala od dróg i tylko taką która na pewno nie miała kontaktu z żadnymi środkami chemicznymi. Przysmakiem dla szynszyli są wszelkie suszone owoce, rodzynki, surowe owoce, warzywa, orzeszki oraz nasiona słonecznika. Rodzynki zapobiegają zawarciom a pestki słonecznika powodują że futerko jest błyszczące i jedwabiste. Owoce i warzywa przed podaniem ich naszym pupilkom powinny być dokładnie umyte najlepiej w gorącej wodzie.
Szynszyle w domu
Warunki hodowli szynszyli w domu
Zanim zamieszka z nami szynszyla rodzina musimy im zapewnić odpowiednie warunki. Przede wszystkim mieszkanie dla szynszyli to klatka która powinna być dostosowana do potrzeb zwierzęcia gdyż właśnie w klatce będzie spędzać większość czasu. Klatka musi być odpowiednio duża aby było w niej miejsce na spanie, jedzenie, skakanie i zabawę. Powinna być ona wykonana z tworzywa które nie podda się ostrym zębom szynszyla więc praktycznie najlepsza to klatka metalowa. W klatce powinna znajdować się kuweta do której będzie się załatwiać zwierzątko. Ona również najlepiej żeby była metalowa gdyż plastikowa na pewno nie będzie mu długo służyła bo ją po prostu obgryzie. Kuweta powinna być dość wysoka aby znajdująca się w niej ściółka nie wypadała. Góra klatki powinna mieć dość małe odstępy pomiędzy poszczególnymi prętami gdyż inaczej małe szynszyle mogłyby z niej uciec. W środku klatki powinny się znajdować się drewniane półki które będą służyły szynszyli do biegania, skakania i do odpoczynku. W klatce również powinien znajdować się domek w którym szynszyle schronią się w razie niebezpieczeństwa oraz gdzie będą spać. Takim domkiem może być drewniane pudełko lub zwykła, kamionkowa doniczka w której jest zrobiony otwór aby szynszyla mogła do niego wejść. Na dno klatki należy wysypać trociny które będą wchłaniać mocz, redukować brzydkie zapachy a przede wszystkim będą zapewniać ciepło i miękkie podłoże. Klatkę czyści się tak często jak to jest potrzebne i wszystko zależy od tego ile mamy w niej zwierzątek. Jeśli mamy tylko jednego mieszkańca to wtedy w zupełności wystarczy czyszczenie klatki raz na tydzień. Kuwetę należy czyścić częściej i najlepiej umyć ją pod strumieniem gorącej wody a potem dokładnie wytrzeć i nasypać nowej ściółki. Wejście do klatki powinno być stosunkowo duże ale musi być odpowiednio zabezpieczone przed ewentualnym jego otwarciem przez zwierzę. Klatka może mieć również otwieraną górę aby łatwiej było czyścić klatkę. Klatka powinna być również wyposażona w poidełko, najlepiej kulkowe z metalową końcówką.
Zanim zamieszka z nami szynszyla rodzina musimy im zapewnić odpowiednie warunki. Przede wszystkim mieszkanie dla szynszyli to klatka która powinna być dostosowana do potrzeb zwierzęcia gdyż właśnie w klatce będzie spędzać większość czasu. Klatka musi być odpowiednio duża aby było w niej miejsce na spanie, jedzenie, skakanie i zabawę. Powinna być ona wykonana z tworzywa które nie podda się ostrym zębom szynszyla więc praktycznie najlepsza to klatka metalowa. W klatce powinna znajdować się kuweta do której będzie się załatwiać zwierzątko. Ona również najlepiej żeby była metalowa gdyż plastikowa na pewno nie będzie mu długo służyła bo ją po prostu obgryzie. Kuweta powinna być dość wysoka aby znajdująca się w niej ściółka nie wypadała. Góra klatki powinna mieć dość małe odstępy pomiędzy poszczególnymi prętami gdyż inaczej małe szynszyle mogłyby z niej uciec. W środku klatki powinny się znajdować się drewniane półki które będą służyły szynszyli do biegania, skakania i do odpoczynku. W klatce również powinien znajdować się domek w którym szynszyle schronią się w razie niebezpieczeństwa oraz gdzie będą spać. Takim domkiem może być drewniane pudełko lub zwykła, kamionkowa doniczka w której jest zrobiony otwór aby szynszyla mogła do niego wejść. Na dno klatki należy wysypać trociny które będą wchłaniać mocz, redukować brzydkie zapachy a przede wszystkim będą zapewniać ciepło i miękkie podłoże. Klatkę czyści się tak często jak to jest potrzebne i wszystko zależy od tego ile mamy w niej zwierzątek. Jeśli mamy tylko jednego mieszkańca to wtedy w zupełności wystarczy czyszczenie klatki raz na tydzień. Kuwetę należy czyścić częściej i najlepiej umyć ją pod strumieniem gorącej wody a potem dokładnie wytrzeć i nasypać nowej ściółki. Wejście do klatki powinno być stosunkowo duże ale musi być odpowiednio zabezpieczone przed ewentualnym jego otwarciem przez zwierzę. Klatka może mieć również otwieraną górę aby łatwiej było czyścić klatkę. Klatka powinna być również wyposażona w poidełko, najlepiej kulkowe z metalową końcówką.
Wygląd szynszyli
Ogólna charakterystyka szynszyli
Szynszyle należą do niewielkich gryzoni. Ich długość ciała waha się od dwudziestu centymetrów do czterdziestu centymetrów. Szynszyle mają ogon o długości od siedmiu centymetrów do dwudziestu centymetrów a ich waga waha się w granicach od pięćdziesięciu dekagramów do jednego kilograma. Futerko szynszyla jest miękkie i gęste a ogon pokryty jest długimi i sztywnymi włosami przypomina ogon wiewiórki. Futro może mieć kolor srebrzysty, perłowoszary, biały, beżowy lub czarny. Szynszyla ma duże oczy i duże uszy, które sa prawie nieowłosione. Ponieważ futro szynszyla nie uczula zwierzę to nadaje się do hodowli przez osoby uczulone. Zwierzę od małego powinno być przyzwyczajane do kontaktów z człowiekiem gdyż tylko wtedy nie będzie gryzło. Ciąża samicy szynszyla trwa sto jedenaście dni i zazwyczaj rodzą się od jednego do czterech młodych. Noworodki szynszyli rodzą się z otwartymi oczami, mają futro oraz zęby. Małe szynszyle pozostają z matką przez okres sześćdziesięciu dni. W tym czasie jedzą już pokarm stały uzupełniając go mlekiem matki. Młode szynszyle są w pełni dorosłe i mogą się rozmnażać po pół roku. Samica szynszyla jest nieco większa od samca. Prowadzi ona nocny tryb życia. Należą do bardzo żwawych zwierząt i są bardzo skoczne. Nie lubią, gdy są brane na ręce. Jeśli kupimy szynszyla to najpierw trzeba mu dać przez kilka dni spokój, aby się przyzwyczaił do nowego otoczenia i domowników. Nie należy przy nim wykonywać żadnych gwałtownych ruchów gdyż może się on bronić i wtedy stanie na tylnych łapkach i obsiusia. Szynszyla musi mieć dużo miejsca na bieganie gdyż, aby dobrze się czuła wymaga dużej dawki ruchu. Miejsce na wybieg musi być zabezpieczone, czyli kable elektryczne pochowane, gniazdka sieciowe zabezpieczone gdyż istnieje duże prawdopodobieństwo, że szynszyla spróbuje ugryźć i może sobie narobić szkody. Należy również zabezpieczyć takie rzeczy jak na przykład książki, tapety czy meble. Przed ich ostrymi ząbkami nic się nie ustrzeże. Szynszyle w stadzie komunikują się ze sobą. Często można usłyszeć ich pisk lub inne dźwięki.
Szynszyle należą do niewielkich gryzoni. Ich długość ciała waha się od dwudziestu centymetrów do czterdziestu centymetrów. Szynszyle mają ogon o długości od siedmiu centymetrów do dwudziestu centymetrów a ich waga waha się w granicach od pięćdziesięciu dekagramów do jednego kilograma. Futerko szynszyla jest miękkie i gęste a ogon pokryty jest długimi i sztywnymi włosami przypomina ogon wiewiórki. Futro może mieć kolor srebrzysty, perłowoszary, biały, beżowy lub czarny. Szynszyla ma duże oczy i duże uszy, które sa prawie nieowłosione. Ponieważ futro szynszyla nie uczula zwierzę to nadaje się do hodowli przez osoby uczulone. Zwierzę od małego powinno być przyzwyczajane do kontaktów z człowiekiem gdyż tylko wtedy nie będzie gryzło. Ciąża samicy szynszyla trwa sto jedenaście dni i zazwyczaj rodzą się od jednego do czterech młodych. Noworodki szynszyli rodzą się z otwartymi oczami, mają futro oraz zęby. Małe szynszyle pozostają z matką przez okres sześćdziesięciu dni. W tym czasie jedzą już pokarm stały uzupełniając go mlekiem matki. Młode szynszyle są w pełni dorosłe i mogą się rozmnażać po pół roku. Samica szynszyla jest nieco większa od samca. Prowadzi ona nocny tryb życia. Należą do bardzo żwawych zwierząt i są bardzo skoczne. Nie lubią, gdy są brane na ręce. Jeśli kupimy szynszyla to najpierw trzeba mu dać przez kilka dni spokój, aby się przyzwyczaił do nowego otoczenia i domowników. Nie należy przy nim wykonywać żadnych gwałtownych ruchów gdyż może się on bronić i wtedy stanie na tylnych łapkach i obsiusia. Szynszyla musi mieć dużo miejsca na bieganie gdyż, aby dobrze się czuła wymaga dużej dawki ruchu. Miejsce na wybieg musi być zabezpieczone, czyli kable elektryczne pochowane, gniazdka sieciowe zabezpieczone gdyż istnieje duże prawdopodobieństwo, że szynszyla spróbuje ugryźć i może sobie narobić szkody. Należy również zabezpieczyć takie rzeczy jak na przykład książki, tapety czy meble. Przed ich ostrymi ząbkami nic się nie ustrzeże. Szynszyle w stadzie komunikują się ze sobą. Często można usłyszeć ich pisk lub inne dźwięki.
Subskrybuj:
Posty (Atom)